Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Παύλος Κουντουριώτης (1855 – 1935) μετέπειτα πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, το 1908 έγινε υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και τον επόμενο χρόνο προάχθηκε σε Πλοίαρχο.
Τον Ιούνιο του 1911 και λόγω απειθαρχίας του πληρώματος του θωρηκτού «Αβέρωφ», τη θέση του Κυβερνήτη ανέλαβε ο τότε Πλοίαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προάχθηκε σε Υποναύαρχο, ενώ στις 16 Απριλίου του 1912 έγινε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 1912. Στη συνέχεια γίνεται Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.
Ως Κυβερνήτης του θωρηκτού «Αβέρωφ», ο Υδραίος ήρωας των Βαλκανικών πολέμων, καταλαμβάνει τη Λήμνο, ενώ τις επόμενες ημέρες απελευθερώνει την Θάσο, την Ίμβρο, την Τένεδο, τα Ψαρά, τον Άγιο Ευστράτιο και τη Σαμοθράκη. Μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου είχε κατορθώσει να ελευθερώσει όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της Χίου. Με το θωρηκτό «Αβέρωφ» συμμετείχε σε δύο ναυμαχίες, σε αυτή της Έλλης και σε αυτή της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913). Η ναυμαχία της Έλλης κερδήθηκε χάρη σε παράτολμο ελιγμό του Κουντουριώτη, ο οποίος θεωρήθηκε ασυλλόγιστος ηρωισμός. Οι επιτυχημένοι χειρισμοί του ανάγκασαν τον τουρκικό στόλο να αποσυρθεί στα Δαρδανέλλια και να περιοριστεί μέσα στον Ελλήσποντο.
Με τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων προάχθηκε σε Αντιναύαρχο δια “εξαιρετικάς εν πολέμω υπηρεσίας” και ήταν ο πρώτος Έλληνας, μετά τον Κωνσταντίνο Κανάρη, που ελάμβανε αυτό τον βαθμό. Στη συνέχεια ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικών στις κυβερνήσεις Αλεξάνδρου Ζαΐμη και Στεφάνου Σκουλούδη. Διαφωνώντας με την πολιτική της ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε στην Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης ως μέλος της Τριανδρίας (Δαγκλής-Βενιζέλος-Κουντουριώτης). Το 1917 ανέλαβε για ακόμη μια φορά το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Ναυτικών και την ίδια χρονιά αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Ναυάρχου, τιμής ένεκεν.
Μετά τον θάνατο του Βασιλιά Αλέξανδρου, ανέλαβε καθήκοντα Αντιβασιλέως μέχρι τον Νοέμβριο του 1920 και ξανά μετά την αναχώρηση του Γεωργίου Β΄ από τη χώρα τον Δεκέμβριο του 1923, έως την ανακήρυξη της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 1924. Ως πρόσωπο μεγάλου κύρους και ευρείας αποδοχής εκλέχθηκε πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1926, όταν και παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για τη Δικτατορία του στρατηγού Θεόδωρου Παγκάλου. Στις 4 Ιουνίου 1929 επανεκλέχθηκε στο αξίωμα του προέδρου από τη Βουλή και τη Γερουσία, αλλά παραιτήθηκε οριστικά αυτή τη φορά, τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για λόγους υγείας.
Ένας άλλος ήρωας των Βαλκανικών πολέμων, ο Υποναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Νικόλαος Βότσης (1877 – 1931), στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου πέτυχε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο. Με τις πρώτες ναυτικές συμπλοκές στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το Τορπιλοβόλο 11 εισήλθε στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, χωρίς να γίνει αντιληπτός, όπου και εκτόξευσε τρεις τορπίλες κατά της τουρκικού θωρηκτού «Φετίχ Μπουλέντ» 2806 τόνων, με αποτέλεσμα οι δύο τορπίλες να ευστοχήσουν και το τουρκικό πολεμικό πλοίο να βυθιστεί, ενώ το Τορπιλοβόλο 11 του Ν. Βότση αποχώρησε χωρίς καμία απώλεια. Η πρωτοβουλία αυτή που ανέλαβε ο Ν. Βότσης πέτυχε χάρη στην ψύχραιμη εκτίμηση και τη γενναιότητα του καθώς δεν κινδύνευε μόνο να αναγνωρισθεί από τον εχθρό, αλλά κινδύνευσε και από το ναρκοπέδιο, το οποίο προσπέρασε, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Μετά από την επιτυχία του αυτή κυβέρνησε τα θωρηκτά Κιλκίς και Λήμνος και διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1921 – 1922. Προάχθηκε σε υποναύαρχο και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεώς του το 1922.
Πολύ αργότερα ο Πέτρος Βούλγαρης (1883 – 1957), στις 8 Απριλίου του 1945 αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της χώρας, από τον Απρίλιο του 1945 μέχρι και τον Αύγουστο του 1945 επί έξι μήνες και εννέα ημέρες, προσπαθώντας να φέρει σε συνεννόηση τα πολιτικά κόμματα για εκλογές.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ορισμένοι από τους κατοίκους της Ύδρας έχουν επιδοθεί με την σπογγαλιεία, μερικοί με την αλιεία, άλλοι απασχολούνται στην ποντοπόρο ναυσιπλοΐα και ελάχιστοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία.
Την περίοδο αυτή η Ύδρα που πάντα ήταν στραμμένη προς τη θάλασσα, αρχίζει να γνωρίζει μία προσωρινή οικονομική ανάκαμψη με την σπογγαλιεία, στην οποία οι ατρόμητοι μπουρλοτιέρηδες της Επανάστασης γίνονται τώρα ριψοκίνδυνοι δύτες, που βουτάνε σε μυθικά βάθη χωρίς καθόλου εξοπλισμό ή με τα πρωτόγονα σκάφανδρα της εποχής εκείνης.
Όμως αυτή η οικονομική ανάκαμψη ήταν πρόσκαιρη και παρόλη την έντονη και κυρίαρχη παρουσία του Υδραίϊκου στοιχείου στα Ελληνικά πράγματα από τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς και το προνόμιο των Υδραίων να εκλέγουν τρεις βουλευτές, που φαίνεται ότι έμεινε ανεκμετάλλευτο, η παρακμή της Ύδρας μπαίνει σε στάδιο φθοράς και οι Υδραίοι σιγά σιγά εγκαταλείπουν την Ύδρα.
Έτσι όπως φαίνεται από τους αριθμούς οι 28.000 κάτοικοι του 1828, γίνονται 6.500 το 1910 και πολύ αργότερα 3.200 το 1940.
Οι ευπορότεροι έρχονται στην Πρωτεύουσα και ασχολούνται με επιχειρήσεις, όπου και πετυχαίνουν. Οι περισσότεροι όμως από τους Ύδραίους εγκαθίστανται στον Πειραιά, γύρω από την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και δημιουργούν ολόκληρη συνοικία τα Υδραίϊκα, με αποτέλεσμα όταν ο Πειραιάς γίνεται Δήμος, ο πρώτος Δήμαρχος Κυριάκος Σερφιώτης, να είναι Υδραίος και όχι μόνο, γιατί οι Υδραίοι όπου και αν βρέθηκαν διακρίθηκαν.
Αν ξεκινήσουμε πέραν του Ατλαντικού θα συναντήσουμε τον Υδραίο εθνικό ήρωα της Αργεντινής Νικόλαο Κολμανιάτη, του οποίου τιμητική πλάκα που έφερε στην Ύδρα εκπαιδευτικό πλοίο του Ναυτικού της Αργεντινής το 1935, είναι εντοιχισμένη σε ειδικό μνημείο κάτω από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων.
Υδραίος ήταν και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δωρόθεος Κοταράς, Υδραίοι και οι Μητροπολίτες Παρίσης και Πάτσης καθώς και οι σήμερον επιζώντες Επιφάνειος Καλαφάτης Παροναξίας και Προκόπιος Γεωργαντόπουλος Κρήνης και Καλαμαριάς.
Και στο ναό του πνεύματος στην Ακαδημία Αθηνών έστειλε η Ύδρα τα δικά της παιδιά τον Αντώνιο Λιγνό, τον Ιωάννη Χαραμή, τον Νικόλαο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Παναγιώτη Τέτση.
29°C