Η ΥΔΡΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Το όνομα της Ύδρας οφείλεται στα άφθονα νερά που ανάβλυζαν από τις πλούσιες πηγές που είχε στην αρχαιότητα. Οι ιστορικοί αναφέρουν το νησί με το όνομα Υδρέα και στο εσωτερικό του νησιού έχουν διασωθεί ίχνη αρχαίων οικισμών, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικές ανασκαφές στη θέση Επισκοπή.

Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα (επιφανειακά ευρήματα, θραύσματα αγγείων, κατάλοιπα οικισμού στην θέση Επισκοπή, κτλ), η εποίκιση στο νησί ανάγεται στους πολύ προ της Ομηρικής περιόδου χρόνους, δηλαδή στην Ύστερη Νεολιθική εποχή (3000 – 2600 π.Χ.).

Στο σπήλαιο κοντά στις Πέβγες, νότια του οικισμού, έχουν βρεθεί ίχνη από την Ύστερη Νεολιθική εποχή. Δρύοπες, Μυκηναίοι, Κάρες, Σάμιοι, Αθηναίοι πρόσφυγες της εποχής των περσικών πολέμων, εποίκησαν και κατοίκησαν την Ύδρα.

Ένα από τα σημεία του νησιού που φαίνεται ότι κατοικήθηκε σε όλες τις εποχές ήταν η Eπισκοπή, το κυριότερο γεωργοκτηνοτροφικό κέντρο του νησιού, καθώς εδώ υπήρχαν πλούσιες πηγές νερού.

Στη διάρκεια της Πρωτοελλαδικής περιόδου η εγκατάσταση έγινε κοντά στην περιοχή της Ζωοδόχου Πηγής της Zούρβας, στον Άγιο Nικόλαο και στον Άγιο Γεώργιο στο Mπίστη, στη Nησίζα, στο Μπαλί και οι άνθρωποι με τα πλοία τους έκαναν εμπόριο οψιδιανού.

Ίχνη κατοίκησης από τη Γεωμετρική εποχή υπάρχουν στον Bλυχό, όπως επίσης υπάρχουν ίχνη και από τη Μακεδονική εποχή, από την Υστερορωμαϊκή και τη Βυζαντινή σε διάφορα σημεία του νησιού.

Η Ύδρα φαίνεται ότι δεν κατάφερε στους αιώνες που ακολούθησαν να εξελιχθεί σε τόπο κοινωνικά και ιστορικά συγκροτημένο. Περίπου τον 13ο π.Χ. αιώνα, γίνεται τόπος εγκατάστασης και διαμονής Δρυόπων αγροτών, βοσκών και ψαράδων, ανθρώπων σκληροτράχηλων χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες και αναζητήσεις πέρα των στενών ορίων του τόπου τους, οι οποίοι προηγουμένως ζούσαν στις ορεινές περιοχές του Παρνασσού και της Οίτης και κατέφυγαν στο νησί κάτω από την πίεση των Δωριέων.

Δύο αιώνες αργότερα, με την κάθοδο των Δωριέων, οι Δρύοπες εξαφανίζονται και χάνεται κάθε ίχνος ζωής στο νησί. Έτσι η Ύδρα ήταν για δεκάδες χρόνια, ένας τόπος τραχύς και σχεδόν έρημος, αποκομμένος από την ιστορική και πολιτιστική εξέλιξη.

Κατά την Πρώιμη Αρχαιότητα ο ιστορικός της ρόλος εξακολουθεί να παραμένει ασήμαντος. Το πιθανότερο είναι να υπαγόταν στην δικαιοδοσία του πανίσχυρου τότε Βασιλείου των Μυκηνών (Ομήρου Ηλιάδα, στ. 100 – 109).

Ιστορικοί της αρχαιότητας όπως ο Ηρόδοτος (Γ’ 19) 484 π.Χ, ο Γεωγράφος Πτολεμαίος (Δ’ 334) 100 π.Χ, ο περιηγητής Παυσανίας (Β’ 439) 170 π.Χ  και οι Λεξικογράφοι Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αιώνας πχ), Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς (450 π.Χ.) και ο Διονύσιος ο Αλεξανδρεύς (150 π.Χ), σπανίως κάνουν μνεία του ονόματός της.